Η γλωσσική ικανότητα του ανθρώπου: Θέσεις και Αντιθέσεις

Το ακόλουθο άρθρο μάς το έστειλε ο Μπάμπης Κυρίτσης, διαβάζοντάς το θα το βρείτε κι εσείς πολύ ενδιαφέρον.

Αριστερό-Δεξί ημισφαίριο και οι λειτουργίες τους

Μια πρόχειρη απάντηση που μπορεί να έρθει το μυαλό κάθε ανθρώπου όταν του θέσουν το ερώτημα "η γλώσσα είναι έμφυτη στον άνθρωπο ή γεννιέται μαζί με τον άνθρωπο κατά την ένταξή του στην κοινωνία;" έχει ως εξής: "Φυσικά και η γλώσσα δεν είναι έμφυτη. Γι' αυτό το λόγο άλλοι μιλάνε αγγλικά, άλλοι γαλλικά και άλλοι ρώσικα, λόγω του ότι το περιβάλλον στο οποίο ζουν καθορίζει και τις γλωσσικές δομές που χρησιμοποιούν σε όλη τους τη ζωή".

...του ποιοτικού!!!

  

απόσπασμα από τη σειρά "Υπέροχα Πλάσματα" της Μυρτώς Κοντοβά (Alpha, 2007-'08).

Κάποια στιγμή στη διάρκεια των προπτυχιακών μου σπουδών, ξέρετε... σε διάφορα γλωσσολογικά μαθήματα γίνεται λόγος για το φαινόμενο της "συνίζησης", άρχισα να αναρωτιέμαι πώς θα ήταν ο κόσμος μας -ο γλωσσικός δηλαδή- αν δεν "την" είχαμε ανάμεσά μας...
Σαν από τύχη, την ίδια ακριβώς περίοδο, γνώρισα μία συμφοιτήτριά μου η οποία "επί τούτου" είχε αποφασίσει να "πετάξει" τη συνίζηση από πάνω της. Και ομολογώ αυτό είχε πάρα πολύ πλάκα...

Η γλωσσική ποικιλια και η διδακτική της προσέγγιση

Ο Μπάμπης Κυρίτσης, αναγνώστης του blog, μας έστειλε το παρακάτω πολύ ενδιαφέρον άρθρο του. Διαβάστε το!

Βασικό αξίωμα της σύγχρονης γλωσσολογικής επιστήμης είναι ότι η γλώσσα πρέπει να περιγράφεται και όχι να ρυθμίζεται. Η άποψη αυτή έρχεται σε αντίθεση με την τακτική της παραδοσιακής γραμματικής, η οποία προσπαθεί να διδάξει κάποια μορφή της γλώσσας που έχει εξιδανικευτεί για ποικίλους κοινωνικούς ή αισθητικούς λόγους. Η ρύθμιση αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα παραδοσιακών γραμματικών προσεγγίσεων, όπου αποκλείονται μορφολογικοί τύποι και σημασιοσυντακτικά σχήματα ως λανθασμένες χρήσεις της Νέας Ελληνικής με την πρόφαση ότι κάθε απόκλιση ή μεταβολή της λαμβανόμενης ως πρότυπης γλώσσας, έστω και αν προήλθε αβίαστα από φυσική εξέλιξη της ίδιας της γλώσσας, θεωρείται καταδικαστέα. Η έννοια «λανθασμένη χρήση» οδηγεί σε σημαντικό περιορισμό της γλωσσικής ποικιλίας και δημιουργεί μια τεχνητή γραμματική ανάλυση, προϊόν αυθαίρετων –χωρίς καθορισμένο θεωρητικό πλαίσιο– αφαιρετικών διαδικασιών, που αντιμετωπίζει τον ανισομορφισμό της γλώσσας ως μη συστηματικό.