...του ποιοτικού!!!

  

απόσπασμα από τη σειρά "Υπέροχα Πλάσματα" της Μυρτώς Κοντοβά (Alpha, 2007-'08).

Κάποια στιγμή στη διάρκεια των προπτυχιακών μου σπουδών, ξέρετε... σε διάφορα γλωσσολογικά μαθήματα γίνεται λόγος για το φαινόμενο της "συνίζησης", άρχισα να αναρωτιέμαι πώς θα ήταν ο κόσμος μας -ο γλωσσικός δηλαδή- αν δεν "την" είχαμε ανάμεσά μας...
Σαν από τύχη, την ίδια ακριβώς περίοδο, γνώρισα μία συμφοιτήτριά μου η οποία "επί τούτου" είχε αποφασίσει να "πετάξει" τη συνίζηση από πάνω της. Και ομολογώ αυτό είχε πάρα πολύ πλάκα...
Είχε δημιουργήσει από μόνη της μία γλώσσα που δεν είναι ακριβώς η γλώσσα που ακούμε και μιλάμε...και αυτό γιατί δεν της άρεσε ο ήχος [ʎ] και [ ɲ]. Πίστευε πως έτσι ήταν πιο σωστή η προφορά της γλώσσας και πως με τον τρόπο αυτό μιλούσε "σωστά" ελληνικά -κατά τη γνώμη της πάντα... Η αλήθεια είναι πως δεν τη διόρθωσα ποτέ, όχι γιατί συμφωνώ με αυτή τη λογική, αλλά διασκέδαζα με τον περίεργο ήχο που έβγαζε όταν μου έδινε συνταγή για κέικ και τη γνωστή βανίλια /va'niʎa/ την έλεγε βανίλι-α /va'nilia/ ή όταν την ενοχλούσε ο ήλι-ος ['ilios] αντί ο ήλιος ['iʎos] ή όταν τα μαλλι-ά ήθελαν κούρεμα... ή όταν έκαναν φασαρία τα παιδι-ά που έπαιζαν στη γειτονι-ά της... Γενικά σε ό,τι έλεγε πάντα μου δημιουργούσε μία... χαρούμενη διάθεση.
Για να πω την αλήθεια την πρώτη φορά που την άκουσα μου φάνηκε πολύ περίεργο και σε όσους το λέω το ίδιο περίεργο τους φαίνεται. Βέβαια, τόσο εγώ όσο και οι υπόλοιποι συμφοιτητές μας, κάποια στιγμή τη συνηθίσαμε, αλλά ευτυχώς δεν μας κόλλησε...!!
Κάποτε, σε παλιά ρομαντικά τραγούδια (βλ. Δάκης , Γ. Βογιατζής κ.ά.) το φαινόμενο αυτό ήταν πολύ σύνηθες... Το γιατί δεν το ξέρω ακριβώς, ίσως φάνταζε πιο ρομαντικό, πιο ποιοτικό... δεν έχω ιδέα.
Το σίγουρο πάντως είναι πως χωρίς τη "συνιζησούλα" μας όλα θα ήταν πολύ πολύ διαφορετικά από ότι τα'χουμε συνηθίσει. Καλό λοιπόν είναι, τις φωνητικές ή οποιεσδήποτε άλλες αλλαγές να τις αφήνουμε να έρχονται από μόνες τους και με το... μαλακό και όχι με το "έτσι θέλω"!!!

Κ.Π.